در آرزوی یک «بی بی دی بابی دی بو»
تاریخ انتشار: ۲۲ اردیبهشت ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۷۳۴۶۵۰
پرده اول : تمایز کارگردان
تصور کنید بعد از سال‌ها قرار است مهمانی بزرگی برگزار کنید، با بعضی از مهمان‌ها رودربایستی دارید با بعضی‌ها هم آنقدر خودمانی هستید که پیش از مهمانی تماس گرفته‌اند که: «بیام کمک، تنهایی سختت نشه؟!» کمک از راه رسیده و اتفاقا در جاهایی بار از دوستان کم شده اما در مقابلش یک جاهایی هم کارتان بیشتر شده است!
وسط گپ و گفت و خاطره‌بازی، یکهو متوجه عقربه‌های ساعت می‌شوید که «ای داد بر من! برنج رو نذاشتم.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
این صحنه‌هایی که برایتان تصویر شد، مبتلابه نمایش سیندرلاست! بازیگرانی که می‌توانستند کمک باشند و سالنی که ای کاش کوچک نبود تا همه به هم نچسبند! مریم کاظمی در قامت کارگردان به هیچ فردی «نه» نگفته است، حتی نوجوانان دانش‌پژوه در دوره‌های بازگیری‌اش. همه هستند!
روایت کارگردان از سیندرلا همان است که همه باراها در تلویزیون دیده‌ایم. نمی‌خواهم بگویم که چرا در اثر دست نبرده و یا روایت خود را از سیندرلا نداشته است که البته می‌شد هم اینطور باشد و کارهای تلفیقی انجام داد. روایت خطی از یک اثر که بسیار دیده شده، باید در دکور و موزیک خود را متمایز کند که این دو هم در کار، ضعف‌های اساسی داشت.
کارگردان با خلق صحنه‌های پُر پرسوناژ و با تکیه بر لباس‌های رنگارنگ تلاش کرده جذابیتی به کار بدهد، اما به بهم‌ریختگیِ بیشتر منجر شده است. رضا فیاضِ دوست‌داشتنی، سخت موقعیت‌سازی می‌کند و توانایی همراهی با یک نمایش موزیکال را ندارد. حمید گلی که نقش «پرنس» را بازی می‌کند، صدایش با کمک میکروفون موجود در صحنه تا ردیف دوم هم نمی‌رسد. البته سالنِ به شدت غیراستانداردِ «هنر» مزید بر علت است و ضعف‌ها را بیشتر نمود می‌دهد.
با همه این‌ها، مریم کاظمی که در نقش یکی از دو خواهر ناتنی سیندرلا ایفای نقش می‌کند، می‌تواند با اختلاف، عنوان بهترین بازیگر نمایش را به خود اختصاص دهد! چه زمانی که با بازیگران روبه‌روی خود بازی می‌کند و چه زمانی که تلاش می‌کند از تماشاگران خود بازی (Call to actions) بگیرد.
پرده دوم: مشتری‌نداری...
بیایید یک تفاهمی کنیم! یک اثر نمایشی یک کالاست که تولید می‌شود تا مای مصرف‌کننده برای استفاده از آن هزینه کنیم. درست است؟! پس هیچ فرقی با کالاهای دیگر ندارد و باید در کنار تیمی از متخصصان هنرهای نمایشی برای خلق یک اثر شش دانگ، تیمی از متخصصان ارتباطاتِ بازاریابی کنار کار باشند تا کالای موردنظر به درستی به مصرف‌کننده معرفی شود.
پس! استراتژی ارتباطی باید طراحی شود تا نمایش سیندرلا دیده شده و بفروشد. این که marketing communications strategy چگونه باید برای یک محصول نمایشی طراحی شود، دغدغه من در این یادداشت نیست؛ قصدم ورود به حداقل موضوعی است که همه می‌دانند. تولید محتوا (Content).
علی فروتن و مریم کاظمی به همراه رضا فیاض در پایان نمایش از تماشاگران خواهش کردند که برای گردش امورات، سیندرلا را به خانواده‌ها معرفی کنند! مثل این می‌ماند که صاحبان برند فلان کالا، جلوی دوربین بیایند و بگویند لطفا بیسکویت ما را بخرید یا چون می‌خواهیم پول کارگران‌مان را بدهیم، از موبایل تولیدی ما خریداری کنید. غافل از این که این شروعِ «کوچک شدن» است!
این دوستان بی‌توجه به ارتباطات بازاریابی و ایده‌پردازی برای درگیری بیشتر مخاطب، تلاش کردند که با تکیه بر برند شخصی خود سهمی از بازار نمایش بگیرند، غافل از این که باید با روش‌های مختلف و با تکیه بر مخاطبان خود به اثرگذاری بپردازند.
مثلا مجموعه ویدئوهایی از سالن تولید شود که خنده و شادی کودکان را نمایش دهد، مجموعه ویدئوهایی تولید شود که والدین و فرزندان لحظات شادی را تجربه می‌کنند. یا حداقل به سبک صداوسیما چند گفت‌وگو با تماشاچیان می‌توانست راه‌گشاتر باشد!
اگر نمایش را به عنوان یک مارکت بپذیریم، چرا در مال‌های بزرگ یک کانتر نمی‌گذاریم و با لباس‌های نمایش به مردم بلیت نمی‌فروشیم. چرا در محل نمایش، «کارتن پلاست» طراحی نمی‌کنیم که مردم با عکس گرفتن، به وایرال شدن کار کمک کنند و اصطلاحا UGC خلق شود.
شاید باید تفکر غالب در این حوزه تغییر کند و نگاه‌ها از امکانات و کمک‌های دولتی به طراحی یک اثر (کالا) منتهی شود که مردم برای خریدن آن مشتاق باشند.
کد خبر 759866 منبع: همشهری آنلاینمنبع: همشهری آنلاین
کلیدواژه: یک اثر
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۷۳۴۶۵۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
آیا سلبریتی‌ها جای کسی را در تئاتر تنگ کرده‌اند؟
حضور بازیگران سینما و تلویزیون، روی صحنه تئاتر، طی سال‌های اخیر، با موجی از واکنش‌های متفاوت مواجه بوده است. عده‌ای این حضور را غنیمت شمرده و آن را به نفع مصادیقی، چون جریان اقتصادی تئاتر نسبت دادند و در مقابل، برخی این حضور را ناامن دانسته و ساحت نمایش و صحنه را مبرا از آن رخداد‌هایی که مقابل دوربین سینما و تلویزیون می‌گذرد، می‌دانند.
خاک صحنه دامن‌گیر است
این تقابل طی سالیان اخیر، همواره به محلی در جهت مناقشه دو گروه تبدیل شده است، اما کفه قضاوت همواره به نفع موافقان این حضور، سنگینی کرده است علی‌الخصوص آن‌که طی ماه‌های اخیر، اخباری مبنی بر حضور اینفلوئنسرها روی صحنه نمایش حسابی خبرساز شده بود. در چنین شرایطی استدلال موافقان حضور بازیگران سینما و تلویزیون در تئاتر این بود که در این زمینه، آیا حضور بازیگر حرفه‌ای موجه است یا حضور اینفلوئنسرها؟
بسیاری از بازیگرانی که امروز به ستاره‌های دنیای سینما، شبکه نمایش خانگی و تلویزیون تبدیل شده‌اند، از تئاتر شروع کرده‌اند و خاستگاه تئاتری دارنددر حال حاضر بازیگرانی، چون فرهاد آئیش، صابر ابر، بهرام افشاری، نادر فلاح، بهنام تشکر، کوروش سلیمانی، رامین ناصرنصیر، امیرحسین فتحی، نورا هاشمی، صدف اسپهبدی، محمد نادری نمایش‌هایی را به روی صحنه دارند؛ حضور بازیگران شناخته‌شده دیگر به پای ثابت تقویم سالیانه کشور تبدیل شده به‌گونه‌ای که در هر برهه زمانی در طول سال، بازیگران چهره‌ای را یافت می‌کنیم که نمایش‌هایی را به روی صحنه دارند.
لازم است به این نکته مهم اشاره کنیم که بسیاری از بازیگرانی که امروز به ستاره‌های دنیای سینما، شبکه نمایش خانگی و تلویزیون تبدیل شده‌اند، از تئاتر شروع کرده‌اند و خاستگاه تئاتری دارند و اکنون که پس از مدتی، دوباره به صحنه تئاتر بازگشته‌اند، نمی‌توان این ایراد را بر آنها وارد دانست که چرا خود را به هنر نمایش سنجاق می‌کنند. خاک صحنه دامن‌گیر است و اگر باید انتقادی را به این دسته از بازیگران وارد دانست، باید عنوان کرد که چرا در طول این مدت، در عرصه نمایش کم‌کاری داشته‌اند.
فارغ از این اتفاق، اگر بازیگری، خاستگاه تئاتری نداشته باشد و حالا به هر دلیلی درصدد تجربه‌اندوزی در این عرصه است، چرا باید جلوی این حضور را گرفت؟ نخست آن‌که تمرینات منحصر تئاتر سبب کسب مهارت‌های نوین و متفاوتی در آن بازیگر می‌شود که در ادامه مسیر بازیگری او تاثیرات مثبتی به همراه خواهد داشت.
چندین نمایش وجود دارند که از هیچ بازیگر چهره‌ای استفاده نکرده و بنابراین فضا برای کسانی که منحصرا فعالیت خود را در تئاتر دنبال می‌کنند به راحتی فراهم استثانیا سبب رونق اقتصادی تئاتر می‌شود که در تمام این سال‌ها به‌عنوان پاشنه آشیل نمایش مطرح بوده و ناملایمات بسیاری را در این هنر اصیل رقم زده است. ثالثا، هر نمایشی، نویسنده، کارگردان و تهیه‌کننده دارد. با توجه به حساسیت‌های بالایی که در این زمینه وجود دارد و البته وسواسی که به ویژه در نگاه کارگردان موجود است، نمی‌توان این‌گونه اندیشید که یک بازیگر با هر قابلیتی که داشت، می‌تواند به روی صحنه رفته و اساسا شایستگی چنین حضوری را ندارد چرا که تمام این موارد، از فیلتر کارگردان و دیگر صاحبان نمایش عبور کرده و چیزی به دلخواه بازیگر رقم نمی‌خورد.
فارغ از تمامی این موارد، هم‌اکنون چندین نمایش وجود دارند که از هیچ بازیگر چهره‌ای استفاده نکرده و بنابراین فضا برای کسانی که منحصرا فعالیت خود را در تئاتر دنبال می‌کنند به راحتی فراهم است و اینکه برخی عنوان می‌کنند حضور سلبریتی‌ها، محدود شدن فضای کاری هنرمندان عرصه تئاتر را تشدید می‌کند، منطق درستی نداشته و نمی‌توان بر آن تکیه کرد.
«حضور سلبریتی‌ها در عرصه تئاتر تاکنون منتج به اتفاق‌های خوبی شده که مهمترین آن، فروش بالای آن آثار بوده که اقتصاد این هنر را در طول سال با افزایش قابل‌توجهی همراه کرده و سبب می‌شود تا سانس‌های برخی از این نمایش‌ها تا روز‌های متوالی رزرو شده و سالن‌ها پر شوند»
هنر تئاتر در کشور، نسبت به سینما و شبکه نمایش خانگی، از برخی محدودیت‌های بعضا تاریخی رنج می‌برد. در طول این سال‌ها تلاش‌های بسیاری صورت گرفته تا بسیاری از این محدودیت‌ها مرتفع شود. رویکردی که قطعا با استقبال دوستداران و دلسوزان این هنر همراه است بنابراین نباید با ایراداتی از این دست، زمینه فعالیت در این عرصه را محدود کرد و مخاطب را نسبت به این هنر، دلسرد کرد. حداقل امروز که هنر نمایش، تلالویی ویژه در حیات پساکرونایی خود دارد، باید با همبستگی و دلسوزی، زمینه اعتلای بیشتر هنر تئاتر در کشور را رقم زد و موانع پیش‌رو را عقلانی و حساب‌شده مرتفع کرد.
منبع: ایرنا
باشگاه خبرنگاران جوان وبگردی وبگردی
حادثه تلخ برای جوان معلول ساروی که نخبه دانشگاه بود